του Δημήτρη Ευαγγελινού, Ιατρού, πρώην Αντιπροέδρου Ιατρικού Συλλόγου Χαλκιδικής
Η Μονάδα Τεχνητού Νεφρού του Γενικού Νοσοκομείου Πολυγύρου Χαλκιδικής , δεν είναι ένας ακόμη διοικητικός τομέας. Είναι δομή ζωτικής σημασίας, που εξυπηρετεί χρόνιους και ιδιαίτερα ευάλωτους ασθενείς. Εκεί, η εμπειρία, η συνέχεια και η επαρκής στελέχωση δεν είναι προαιρετικές -είναι όροι ασφάλειας.
Η απόφαση μη παραμονής της Διευθύντριας της Μονάδας, παρά τη ρητή πρόβλεψη του θεσμικού πλαισίου για δυνατότητα παράτασης υπηρεσίας μετά τη συνταξιοδότηση, γεννά σοβαρά ερωτήματα. Όχι σε επίπεδο προθέσεων, αλλά σε επίπεδο λειτουργικότητας, ευθύνης και ασφάλειας των ασθενών.
Οφείλει να τονιστεί με σαφήνεια ότι η ευθύνη για τις αποφάσεις αυτές ανήκει στη Διοίκηση του Νοσοκομείου.
Ο Διοικητής έχει τον καθοριστικό ρόλο τόσο στην εισήγηση όσο και στη διαχείριση της στελέχωσης κρίσιμων μονάδων και, κατά συνέπεια, φέρει την κύρια ευθύνη για τη διατήρηση ή την αποδυνάμωση της λειτουργικής τους επάρκειας.
Το ίδιο θεσμικό πλαίσιο έχει εφαρμοστεί επανειλημμένα στο ΕΣΥ, ώστε να διασφαλιστεί η συνέχεια κρίσιμων δομών. Όταν όμως εφαρμόζεται επιλεκτικά, χωρίς σαφή και τεκμηριωμένα κριτήρια, υπονομεύεται η ισονομία και διαταράσσεται η σταθερότητα της φροντίδας.
Το πρόβλημα, όμως, δεν σταματά εδώ.
Με τη συγκεκριμένη διοικητική επιλογή, η Μονάδα Τεχνητού Νεφρού θα απομείνει με μόλις τρεις ειδικούς νεφρολόγους, γεγονός που καθιστά αντικειμενικά αδύνατη την πλήρη κάλυψη των εφημεριών. Αυτό σημαίνει ότι ορισμένες ημέρες κάθε μήνα η Μονάδα κινδυνεύει να μένει ακάλυπτη από εξειδικευμένο ιατρό.
Παράλληλα:
- δεν έχει δρομολογηθεί θέση Επιμελητή Β’ νεφρολόγου,
- ούτε έστω θέση επικουρικού εξειδικευμένου νεφρολόγου, παρά το γεγονός ότι το τμήμα το έχει τεκμηριωμένα ανάγκη.
Μια Μονάδα Τεχνητού Νεφρού δεν μπορεί να καλυφθεί με γενικούς ιατρούς ή με ιατρούς άλλων ειδικοτήτων. Η αιμοκάθαρση απαιτεί εξειδικευμένο νεφρολόγο, με γνώση των χρόνιων ασθενών, των επιπλοκών και της καθημερινής κλινικής ευθύνης.
Όταν, λοιπόν, μια δημόσια μονάδα:
- υποστελεχώνεται με ευθύνη της Διοίκησης,
- αδυνατεί να καλύψει τις εφημερίες της,
- και δεν διαθέτει σχέδιο άμεσης ενίσχυσης, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο: οι νεφροπαθείς εξαναγκάζονται να αναζητήσουν άλλη μονάδα αιμοκάθαρσης.
Είτε: εντός του νομού, σε ιδιωτική μονάδα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται,
είτε: εκτός νομού, σε άλλα νοσοκομεία, με μεγαλύτερη ταλαιπωρία, μετακινήσεις και κόστος για ανθρώπους που ήδη δοκιμάζονται καθημερινά.
Αυτό δεν είναι ουδέτερη εξέλιξη.
Είναι διοικητική επιλογή με σαφές υγειονομικό αποτέλεσμα: την αποδυνάμωση της δημόσιας μονάδας.
Τα ερωτήματα είναι σαφή και αφορούν ευθέως τη Διοίκηση:
- Πώς θεωρείται ασφαλής η λειτουργία μιας Μονάδας Τεχνητού Νεφρού με τρεις μόνο ειδικούς νεφρολόγους;
- Γιατί δεν έχει προβλεφθεί εγκαίρως νέα θέση Επιμελητή Β’ ή επικουρικού νεφρολόγου;
- Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη όταν οι ασθενείς ωθούνται εκτός δημόσιας δομής λόγω διοικητικών επιλογών;
Η υγεία δεν αντέχει αποφάσεις γραφείου αποκομμένες από την κλινική πραγματικότητα.
Η ασφάλεια των νεφροπαθών δεν διασφαλίζεται με δηλώσεις, αλλά με συνέχεια, επάρκεια και υπεύθυνη διοίκηση.
Η επανεξέταση αυτών των αποφάσεων δεν είναι θέμα προσώπων.
Είναι θέμα διοικητικής ευθύνης και δημόσιου συμφέροντος.
Γιατί στην υγεία, το λάθος δεν διορθώνεται εκ των υστέρων.
